περικέλλιον

τὸ, Α

πιθ. οικίσκος σε αυλή κύριας οικίας, παράρτημα οικοδομής («πέμπτον μέρος οἰκίας καὶ αὐλῆς και περικελλίου», πάπ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < περι-* + κελλίον «θάλαμος, δωμάτιο»].